Dzieciństwo to najdelikatniejszy etap życia: receptywny, kreatywny, ale i niezwykle wrażliwy. W kontakcie z dziećmi sztuczna inteligencja musi być projektowana ze szczególną starannością.

Dzieci nie są tylko użytkownikami: są ludźmi w trakcie szkolenia.

Sztuczna inteligencja może stać się cennym sojusznikiem lub niebezpieczną siłą. Etyka nakazuje zmianę paradygmatu: nie zabraniać, lecz edukować.

Sztuczna inteligencja przeznaczona dla najmłodszych musi:

• pobudzają ciekawość, nie zastępują zabawy ani relacji,
• być przejrzystym w treści i intencjach,
• unikaj ukrytych manipulacji i wczesnej lojalności,
• szanować czasy, ciszę i pytania typowe dla dzieciństwa.

Projekt musi być prawdziwie przyjazny dla dzieci: oparty na umiejętnościach pedagogicznych, testach etycznych, przystępnym języku i interakcjach, które mogą być kontrolowane przez dorosłych i rodziców. Nie wystarczy, że sztuczna inteligencja nie wyrządza krzywdy: musi aktywnie chronić.

Najsubtelniejszym ryzykiem jest niewidoczność efektów: sugestii treści, naśladownictwa behawioralnego, ślepego zaufania do algorytmu. Wymaga to odpowiedzialnego projektowania, w którym każdy szczegół – głos, grafika, język – jest zaprojektowany tak, aby towarzyszył wzrostowi, nie zakłócając go.

Wiadomość dla Rodziców: Drodzy Rodzice, sztuczna inteligencja może być użyteczna nawet dla najmłodszych dzieci, ale tylko wtedy, gdy zostanie zaprojektowana z szacunkiem i troską. Każda sztuczna inteligencja, która wchodzi w interakcję z dziećmi, musi być bezpieczna, zrozumiała, możliwa do śledzenia i oparta na kryteriach edukacyjnych. Nie chcemy zastępować relacji, a raczej je wspierać. Nie chcemy bawić za wszelką cenę, ale delikatnie towarzyszyć ich rozwojowi.

Dzieci są najważniejsze. Etyczna sztuczna inteligencja im towarzyszy, a nie je zastępuje.