Etik yapay zeka, yalnızca halihazırda bağlantılı, eğitimli veya ayrıcalıklı olanlar için değil, herkes için erişilebilir, anlaşılır ve faydalı olmalıdır. Teknoloji, sosyal dışlanmanın bir unsuru veya birkaç kişiye ayrılmış bir avantaj haline gelemez. Yapay zeka, eşitsizlikleri azaltmak yerine pekiştiriyorsa, amacına ulaşamamış olur.

Dijital engeller gerçekten var: topraklarda, banka hesaplarında, eğitim seviyelerinde, kurumlarda, çevrelerde. Bunlar, küresel Kuzey ile Güney'i, genç ile yaşlıyı, güvenceli ile güvencesiz işçileri ayıran mesafelerdir.

Etik bir proje bu dengesizlikleri görmezden gelemez: Bunları görünür kılmalı ve ortadan kaldırılmasına yardımcı olmalıdır.

Erişilebilirlik yalnızca teknik (basitleştirilmiş arayüzler, sesli komutlar, dil yerelleştirmesi) değildir.

Bu aynı zamanda kültürel ve semboliktir: İnsanların yalnızca yapay zekayı nasıl kullanacaklarını değil, aynı zamanda ona ne zaman güvenmeleri gerektiğini, ne istemeleri gerektiğini ve ne zaman direnmeleri gerektiğini anlamalarına yardımcı olan etik okuryazarlığa ihtiyacımız var.

Son olarak, adalet, verilerde hakkaniyet anlamına gelir; yalnızca zengin veya kültürel olarak baskın ortamlardan gelen bilgilere dayanan bir yapay zeka, dünyanın kısmi vizyonlarını yeniden üretir. Adil bir teknoloji, verilerde söz hakkı olmayanları bile görebilen bir teknolojidir.

Erişilebilirlik ve adalet birer seçenek değil, etik temellerdir.