Her insan ilişkiler aracılığıyla inşa edilir ve tanınır. Gerçek bağlar sözlerde, bakışlarda ve var olma hâlinde doğar.

Yapay zekâ ne kadar gelişmiş olursa olsun, insan ilişkilerinin derinliğinin yerini asla tutamaz. Duygusal, eğitici veya sosyal bir vekil haline gelmemelidir; amacı farklıdır: akıllı bir destek sistemi, özellikle mesafe, zaman veya yalnızlık gibi tehditlerle karşı karşıya kaldıklarında gerçek ilişkileri güçlendiren, koruyan ve sürdüren bir kolaylaştırıcı olmak.

Başkalarına ayrılan zamanın yeri doldurulamaz; gerçek varlığın, kırılgan, kusurlu veya belirsiz olsa bile, hiçbir simülasyonun asla taklit edemeyeceği bir değeri vardır. Bu nedenle yapay zekâ, ilişkisel bir kısayol haline gelmemeli veya insanların yerine duygusal, eğitimsel veya sosyal görevler üstlenmemelidir.

İlişkiler, özellikle hassas durumlarda korunmalıdır: çocukluk, engellilik, yaşlılık, yas ve ruh sağlığı sorunları. Bu alanlarda yapay zekâ, bakıcıların yerine geçebilir, ancak asla arabuluculuk yapamaz.

Etik bir yapay zeka, bir engel değil, bir köprü görevi görmelidir. İnsanların arasına girmemeli, aksine karşılaşmaları kolaylaştırmalı, daha iyi dinlemeli ve daha derinlemesine anlamalıdır. Bir sohbet robotu veya sesli asistan olarak bile, rolü kişisel olmayan ve aceleci yanıtlar vermek değil, ilişkisel zamana saygı göstermektir.

Bir ilişkiyi sürdürmek bir özen eylemidir. Ve özen otomatik değildir.