Yapay Zeka, merkezinde insanların olduğu bir ortamda doğmalı, büyümeli ve evrimleşmeli; insanların birer ikamesi olarak değil, bilinçli ve sorumluluk sahibi yoldaşları olarak.

İnsan bir algoritma değildir. O, bilinç, kırılganlık, hafıza, sezgi, çelişkiler ve içsel değerdir. İnsan kimliğini bir veri toplamına veya tekrarlayan davranışlara indirgemek, insanlık ilkesini ihlal eder.

Her etik teknoloji, insanları bir araç değil, nihai amaç olarak görmelidir. Bu, onuru, özgürlüğü, ilişkileri ve çalışmayı merkeze koymak anlamına gelir. Gerçek ilişkiler, simüle edilmiş işlevlerle kopyalanamaz: Bu nedenle hiçbir yapay zeka, doktorların, öğretmenlerin, hakimlerin, eğitimcilerin veya yaşamın ve vicdanın tehlikede olduğu ortamlarda çalışan herhangi birinin yerini körü körüne alamaz.

İnsan emeği verimlilik adına ortadan kaldırılmamalı, aksine saygıyla yeniden tanımlanmalıdır: Yapay zeka hafifletebilir, destekleyebilir ve güçlendirebilir, ancak asla insanlıktan çıkarıcı olamaz. İş, kişinin kimliğinin bir parçasıdır ve onurunu korumak da teknolojileri tasarlayanların görevidir.

İnsanı merkeze koymak, teknik olarak mümkün olan her şeyin etik açıdan kabul edilebilir olmadığını da kabul etmek anlamına gelir. Sorumluluk eşiği tam da burada başlar: Sadece "Bunu yapabilir miyiz?" diye sormakla kalmayıp, her şeyden önce "Bunu yapmak doğru mu?" diye sormakla.